Szkice z życia materii martwej - Przemysław Cerebież-Tarabicki Wyimki z Elegii dujnejskich R.M. Rilkego - Cezary Sikorski

Przemysław Cerebież - Tarabicki

Urodzony w 1954 roku w Szczecinie

W latach 1975 - 79 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Szczecińskiej i Gdańskiej.

W latach 1979 - 83 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku.

Dyplom z malarstwa otrzymał w pracowni prof. K. Ostrowskiego.

Ponad czterdzieści wystaw indywidualnych i zbiorowych

http://www.zaulekpomylka.pl/Przemyslaw_Cerebiez_-_Tarabicki-ab0-11.html

Cezary Sikorski 

Urodzony w 1957. Studia filozoficzne na Uniwersytecie Wrocławskim (1980). Doktorat z nauk humanistycznych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza (1987). Wydał książki poetyckie: Droga z Daulis do Delf (2009) i Monadologia stosowana (2011) oraz razem z Przemkiem Cerebież-Tarabickim, malarzem ze Szczecina, album obrazów, szkiców i wierszy: Szkice z życia materii martwej. Wyimki z Elegii duinejskich R.M. Rilkego (2011). Pięćdziesiąt cztery sonety (2012). 

Jest wydawcą. W prowadzonym przez niego Zaułku Wydawniczym Pomyłka ukazały się książki Aleksandry Słowik, Izabeli Fietkiewicz-Paszek, wiersze Teresy Rudowicz, Barbary Dudek i innych. Zaułek Wydawniczy Pomyłka ściśle współpracuje ze Stowarzyszeniem Promocji Sztuki Łyżka Mleka, którego jest członkiem-założycielem.

http://www.zaulekpomylka.pl

"Tajemnica to sedno malarstwa Przemysława Cerebież-Tarabickiego. Zamykał ją długo w wieżach i piramidach, podkreślał swoje odgrodzenie, stawiając sześciany na rudej pustyni. Czasem trochę nieba i cienkich białych chmur w osobnym świecie czystości i błękitu. Przekroje przez inność – jakby rozpięte na desce malarskiej ptaki i ludzkie pałuby, niepewne, czy warto wyodrębnić się z kosmosu materii. Jej faktura – gęsta, nierówna, zakrzepła, a jednak zmagająca się w ruchu – jest ostatecznie wartością najbardziej uderzającą w sztuce Tarabickiego." (Aleksandra Słowik, Malarstwo w świecie nietoperzy. O Szkicach z życia materii martwej Przemka Cerebież-Tarabickiego).

"Wyimki z Elegii duinejskich, autorstwa Cezarego Sikorskiego, to nie tylko parafraza, czyli swobodne omówienie utworu Rilkego. Zamiana prozy poetyckiej oryginału na klasycyzującą formę sonetową, mającą z góry narzucony porządek, czyniący z otwartego zapisu pierwowzoru bardziej zdyscyplinowaną postać poetycką, zdaje się sugerować, że autor Wyimków robi wypisy z sensów poszczególnych elegii, ale jednocześnie prowadzi z tymi sensami polemikę. Czyni to jak człowiek, który roztrząsa znaczenia po to, by samemu znaleźć w nich swoje miejsce, idąc niby po śladach, a jednak obok i tocząc spór sam ze sobą." (Jacek Sojan, Śladami poety Nieznanego).

01
56x31 cm akryl, olej, płótno

© Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii pierwszej - o przerażeniu

Nie mógł usłyszeć mnie żaden anioł.

Gdyby mnie dotknął, musiałbym umrzeć

w jego porządku. Bo przerażenie

jest bliskie pięknu i każdy anioł

jest straszny. Którzy odeszli, znają

cząstki wieczności, lecz zapomnieli

o nas. Lub od spraw ziemskich odwykli

zbyt szybko, gdy my musimy bez nich

żyć nadal. Tylko zwierzęta są wciąż

na tropie i tylko one wiedzą,

że świat nie jest naszym domem. Że gdzieś

na stoku zostanie jakieś drzewo,

wczorajsza droga, przyzwyczajenie

krnąbrne, że to, co jest, się nie zmienia.

                                                                   © Cezary Sikorski

02
31x56 cm akryl, olej, płótno

© Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii drugiej - o kochankach 

Nie przypadamy do smaku świata,

który nas wchłania. Z niedopatrzenia

czasem obecni w rysach aniołów,

niczym niepokój na twarzach kobiet

w ciąży, z każdym oddechem - po cichu -

się ulatniamy. Jak szczapy w ogniu

woń wydajemy słabszą. Gdy nagle

ktoś nam powiada: wejdź w moją krew,

wypełnij sobą pokój i zimę.

Spraw, aby trwało miejsce, gdzie dotyk

jest zawsze błogi, silny jak ramię

bogów. Tam, między rzeką i skałą,

jest skrawek żyznej ziemi, gdzie serce

przewyższa ból. I śmierć. I nas samych.

                                                               © Cezary Sikorski

03 
68x47 cm akryl, olej, płótno

© Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii trzeciej - o miłości 

Może to matka była pierwsza? Smukłą postacią

rozplotła skręcony nocą chaos, gdy cień jego

losu - w długim płaszczu - wchodził za szafę i trwoga

się poruszała w fałdach zasłony. A może ty

zatrwożyłaś go, by wydobyć z ciemnego kręgu

i nagiąć wargi do żyznej mowy? Ani jedna,

ani druga. Zawsze kochał przestrzeń wewnątrz i las

przedczłowieczy. Kochając przemierzył tylko głębiej

tę knieję, poruszył w swych żyłach prastare soki.

Bo nie kochamy jak jednoroczne kwiaty; nie to

dziecko, lecz tłumy narodzin. Wszystkich ojców, którzy

w nas spoczywają jak gruz górskich złomów. Łożyska

potoków wszystkich matek. I cały niemy pejzaż

pod zasłoną losu. To cię ubiegło, dziewczyno.

                                                                           © Cezary Sikorski

04
76x31 cm akryl, olej, płótno

© Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii czwartej - o odrębności

Śnimy bez przerwy o tożsamości.

Jak lwy, co kroczą w chwale i nic nie

wiedzą o swoim upadku, tak my

- nigdy jak ptaki i nigdy razem.

Nawet, gdy chcemy być niczym Jedno,

wrogość jest nadal tym, co najbliższe,

a kochankowie, ślubując przestwór,

w sobie nawzajem sięgają kresu.

Bo nic tu nie jest sobą, mijamy

się, a to, co trwa, tworzy tylko

pozór całości. I nikt nie ulepi

dziecinnej śmierci z czerstwego chleba;

nikt nie powie o śmierci łagodnie:

O, drzewo życia, kiedyż zimujące?

                                                     

                                                   © Cezary Sikorski

05 
 68x47cm akryl, olej, płótno

© Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii piątej - o linoskoczkach

Madame Lamort zwija i rozwija ziemskie

drogi, wstążki bez końca, falbany, kwiaty.

Wciąż na nowo ustawia postacie w cyrku.

Oto starzec zmarszczony jak grzybnia. Chciałby

trzymać rytm, lecz tkwi w zbyt luźnej skórze, która

kiedyś mieściła dwóch mężczyzn. Zmarł już pierwszy,

gdy gorszy przeżył i mieszka w ciele wdowim,

pomylony i głuchy. Obok młodzieniec,

cały z muskułów i prostych skojarzeń - syn

karku i mniszki. Stoi, lecz przecież może

skoczyć. A my? Róża widzów w kapeluszach

losu: tanich, pełnych wstęg, kokard i sztucznych

owoców. Fałszywych i pięknych lub pięknych

i złudnych - w stałej ofercie Madame Lamort.

                                                               © Cezary Sikorski

06 
56x56 cmakryl, olej, płótno
© Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii szóstej - o spełnieniu 

Nie ze snu, jeszcze śpiący,

a już spełnieni, lecz wciąż

wzbierając, zbyt późno się

zamykamy w owocu.

Dla nas chwałą jest kwitnąć

albo umierać młodo,

by stanąć przy herosach,

których nie trapi trwanie.

Nie wybiegamy naprzód,

jesteśmy nie wychodząc,

więc trudno nam zapytać:

połykać czy smakować?

Zmieniać się czy być sobą?

Czy spieszyć się? Czy zwlekać?

                                                    © Cezary Sikorski

07 
52x67 cm akryl, olej, płótno
© Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii siódmej - o świecie wewnątrz

Być tutaj jest wspaniale. Nawet ty o tym wiesz

dziewczyno, gdy owrzodziała i pozbawiona

wszystkiego błąkasz się niczym śmieć po najgorszych

zaułkach miasta. Każdy miał kiedyś tę chwilę.

Nawet nie całą, lecz między dwiema chwilami

drobny ułamek miary czasu, gdy dana jest

przytomność bytu i gdy dostrzec można wewnątrz,

jak wraz z krwią płynie przez żyły własna obecność.

Także twoje istnienie wciąż kieruje się w głąb

i - bogatsze o inność - za nic ma to, co wśród

rzeczy się zdarza, bo nawet szczęście przemienić

trzeba w sobie, by je zobaczyć. Tak nam życie

całe upływa na tych przemianach i chyba

nie ma świata innego niż wewnątrz, dziewczyno.

                                                                       © Cezary Sikorski

                   

08
76x56 cm akryl, olej, płótno
© Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii ósmej - o odwróceniu 

Zwierzę widzi przestrzeń wszystkimi oczami.

Wchłania przestwór, gdzie zieleń wraca bez końca.

Wszystko wie nieskończenie, choć już nie pragnie

niczego. Jest wolne od śmierci, bo zgon ma

za sobą i kroczy przez wieczność jak idą

źródła. O tym, co jest poza nami, wiemy

z twarzy zwierzęcia albo w pobliżu śmierci.

I jak przechodnie bez wyjścia musimy wciąż

porządkować i scalać, co się rozpada.

Również, gdy sami się rozpadamy. Chyba

ktoś nas odwrócił tak, że wszystko czynimy

niczym odchodzący, który zdobył górę,

lecz tęskni za doliną; zwleka, przystaje,

bo jest, gdzie był; i żyje wciąż się żegnając.

                                                                     © Cezary Sikorski

09 
31x56 cm akryl, olej, płótno
© Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii dziewiątej - o słowach i rzeczach 

Za każdym razem, raz tylko jeden.

My także tylko raz i nie więcej

- raz tylko istnieć nieodwołalnie

i bezpowrotnie na Ziemi istnieć.

Lecz może szczęściem szybka utrata

tej znikomości, co nas dotyczy

i którą chcemy pomieścić w dłoniach?

Wędrowiec znosi z góry w dolinę

nie to, o czym nie można powiedzieć,

lecz słowo. Może jesteśmy tutaj

tylko po to, by mówić: dom, drzewo,

most, studnia, okno. Lub wyżej: wieża,

kolumna… Lecz mówić tak, jak samym

rzeczom nigdy by się nie marzyło. 

                                                       © Cezary Sikorski

10
35x105 cm akryl, olej, płótno

© Przemysław Cerebież-Tarabicki

Z elegii dziesiątej - o tym, co zostaje 

Nic nie zostaje. Najprostsze słowa

giną jak rzeczy: szybko. Powłoki

znaczeń kurzą się tylko na strychu.

Gdy obok ‑ w mieście, którego nie ma ‑

nadal mieszka cierpienie i skargi

się przechadzają w zaułkach żalu.

Są tam pomniki pustki odlane

z wrzawy i cisza fałszywa. Milczą

przy drogach zamki władców żałoby.

W podziemiach trenów, gdzie można znaleźć

gniew skamieniały - ciosy prabólu.

O wielkim trwaniu wspomina tylko

ciemny barwinek, który bez przerwy

płoży się po nas jak sens zieleni.

                                                              © Cezary Sikorski