artpub galeria: kwietnia 2012

Karol Samsel – poeta milknący. AltissimumAbiectum powstało właśnie z tego powodu: aby oddalić punkt milczenia. Z czasem jednak książka przerodziła się w projekt intymny i wyjątkowy. Opowiadając historię Krzysztofa Schodowskiego, Samsel chciał stać się jego stenotypistą, tłumaczem, komentatorem. Ekfraza zaś w końcu miała przekroczyć ramy obrazu. Poprzednie tomy poety: Manetekefar (2009) i Dormitoria (2011) były narracjami autorskimi, historią kalejdoskopową opowiadaną z wielu perspektyw. AltissimumAbiectum ma dwa skrzydła: pierwszym z nich jest to, co Najwyższe, drugim – to, co Odrzucone. Wiersze Samsela zostały przetłumaczone na języki bułgarski i serbski. Swój doktorat na Wydziale Polonistyki UW poeta poświęcił zbliżeniu dzieł Cypriana Norwida i Josepha Conrada do siebie. Jako krytyk literacki autor AltissimumAbiectum publikował studia na temat poezji najnowszej m. in. w „Wyspie”, „Tekstualiach”, „Wakacie” i „Literacjach”. Samsel jest laureatem nagrody im. Władysława Broniewskiego.
strona www: http://karol-samsel.blogspot.com

Krzysztof Schodowski – pragnie. Co więcej, rozumie, że z pragnienia rodzą się jego prace. Nie powstrzymuje tego ruchu. Nie zatrzymywał również biegu AltissimumAbiectum, które stało się dla niego zamknięciem pewnego etapu twórczego, a nawet – swego rodzaju katharsis. Jest melancholikiem i outsiderem – w sztuce poszukuje introspekcji, wglądu w dramat przeżycia, w anatomię emocji. Z tych obserwacji narodził się m. in. cykl grafik pt. Twarze. Współtwórca grupy artystycznej Artpub, uczestnik wielu ogólnopolskich wystaw w Warszawie, Olsztynie, Łodzi i Koszalinie. Mógłby powtórzyć za Jodi Picoult: „Każdy samotnik próbował stać się częścią świata, ale nie mógł, bo doznawał ciągłych rozczarowań ze strony ludzi”.

strona www: http://garniturzpozorow.blogspot.com

15 września 2011 r. odbył się ich wspólny wernisaż nazwany Altissimum. Wszystkie wiersze i obrazy zostały opublikowane w pierwszej części książki, wydanej w marcu 2012 r. Dzisiaj prezentujemy fragmenty, które stanowią istotne akcenty AltissimumAbiectum. Co wyróżnia tę książkę od innych? Powstałe obrazy i ekfrazy. W tym przypadku są zbiorem algorytmów błąkających się wśród ludzi. Polecam Państwu niezwykle przedstawione emocje, od najciemniejszych do najjaśniejszych. Ukazane odmiennymi metodami o tych samych wartościach.

Małgorzata Południak

Do wierszy została skomponowana i nagrana muzyka wykonywana przez zespół Kalimba z Krakowa. Płyta CD jest bezpłatnym dodatkiem do książki. Wiersze recytuje Karol Samsel.

Dla zainteresowanych http://www.zaulekpomylka.pl/Kiosk-ab0-14.html

"Oswajanie"
© Krzysztof Schodowski

1

wyobraź sobie pasmo,
które przecinasz, aby
uwolnić linię zwiniętą
wokół szyi dziecka.

milcz: oto dotykasz
polichromii kościoła
płonącym zniczem,
a ściany transeptu

kołyszą się jak spalona
kołyska. przypowieść
o zgubionej drachmie
mogłaby opowiadać

o zajętym dominium.
mógłbyś zrozumieć
więcej, a zamiast tego
dzielisz się przeczuciem.

czy wiesz, że dawniej
lalki wytapiano
ze srebra?

z zakażonych ran
nie odsączało się krwi.
z rozkutych ścian
tworzywa.

© Karol Samsel

"Jestem"
© Krzysztof Schodowski

2

zmierzamy ku słońcu. nie pozwolono
nam zasnąć i tylko kilkorgu pokazano
drogę do zniszczonego wehikułu.
dotarliśmy: odnaleźliśmy wierność

w rozciągniętej ranie przedmiotu.
widząc dziecko zabite na zjeździe
z bocznicy, pytaliśmy: kim jest ten,
który nas kocha? mój boże, zupełnie

niepotrzebnie: jeśli zmieszać ziemię
z ciałem, narodzi się dom. jeśli wodę
z włóknem, napłynie źródło. twarz

przesypana przez skórę
promienieje, dopóki
nie znajdzie okrycia.

© Karol Samsel

"Bez tytułu"
© Krzysztof Schodowski

3

wszystko przekazałem śmierci
i nawet obcym mówię: krótkie
są moje dni, chwiejne

jest moje serce. tyle niemądrych
baśni, z których przecież mogły
narodzić się elegie.

tak wiele światła schnącego
na gładyszce, które mogło
przedzielić łunę.

w moim kraju wierzono, że chłopcy
bici po twarzy milkną, nim odejdą,
by zasadzić las.

© Karol Samsel

"Twórca"
© Krzysztof Schodowski

4

spójrz jak odmieniła mnie
czarna suita. jak między
obrzynek języka a okrawek
podniebienia wsuwa się

nagi wiersz i rozrywa
kantatą policzek. jakiż
donośny ptak – szepczą
z podziwem bogowie

głosem zawiniętym
w szeleszczący całun.
jakiż promieniujący
oddech – dopowiadają

uduszeni w komorach
gazowych. a truchełko
schło

anioł cząstka.
cząstka anioł.

na kuchennym
oknie – śpiewam

resztką sił. krew
spływa z ust do rąk.
z rąk spływa do rzeki.

"Spotykamy się po tamtej stronie"

nadszedł czas łamliwości.

jeśli dziś lub jutro ostrożnie

dotkniesz styliska siekiery,

nie dotkniesz styliska, ale

pękającego ościenia. nikt

nie podpowie ci, czemu

na dnie starorzecza osad

zmienił się w proszek,

dlaczego ciało skręcone

w sennik nie znalazło

swojego miejsca pod

ziemią. to ty jesteś

galernikiem: kochasz,

ekshumujesz, żywisz

i dajesz nadzieję. jeśli

zatrzyma cię oko,

wyłupisz je gałązką.

jeśli wstrzyma skóra,

przebijesz ją żaglem.

"Ulotność refleksji"
© Krzysztof Schodowski

krótko trwała moja rozpacz.

przyzwyczaiłem się do małych

gruzełków pozostawianych

na rzeczach przez wszystko,

co utraciliśmy, ojcze. buduję

teraz ogród i łączę ziemię

z pędem. wierzę, że w końcu

narodzi się ciało, nie zaś jego

przetoka. nie boję się zarazy

ani ryku ulewy. drżę jedynie

na myśl o pałeczce cholery

wielkości szpilki. boże, ona

odwróci nasze skóry do piasku,

a wówczas nic dla nas, ojcze.

może kwiaty na poplamionej

ligninie. może resztki ampułki

wbite w naszą twarz. według

starych wiar w czasie choroby

przez ziemię przetacza się

zaklęcie. nie mów go, ojcze.

rozprosz ciemność nocy.

"Przemijanie"
© Krzysztof Schodowski

7

w hołdzie tobie,
który tu pozostałeś
najdłuższe rozmowy świata
i jego najciemniejsze noce.

– cały ten ferwor wokół sekretów:
parabole, refleksy, przewracanie
ciał –

nieszczęsne ochędóstwo.
liryczne hic est nihil.

będziesz łaknął i pragnął,
a ja wskażę studnię i pokarm.
kiedy się wzmocnisz, nazwę cię
swoim ojcem. już zrozumiałeś:

splendor umiera. któż może
wiedzieć, co żyje dłużej:
dolmen czy sprzączka
nad otokiem czapki.

stąd wielka wędrówka
tysięcy mężczyzn
przeprawiających się
przez zabite rzeki.

– zabij mnie ojcze.

bóg powiedział:
paroksyzm.
drzewo krzyknęło:
natychmiast –

© Karol Samsel

"Spokój"
© Krzysztof Schodowski

8

spójrz proszę: dzień ma się
już ku zachodowi, a pustą
część mieszkania oświetla
wreszcie snop drżącego

światła. czas metamorfozy
jest bardzo krótki, ojcze.
wiedz, że zawstydziłbyś
mnie, ukazując mi swoją

przemianę. pomyślałbym:
oto nagość, nic jej nie
poruszy ani nie wzniesie.

wybiegłbym na ulicę,
plącząc języki świata.
mówiłbym rodzinom:

odrażające,
odrażające.

© Karol Samsel

"Powroty"
© Krzysztof Schodowski

9

najukochańszy. na szczytach gór
kończy się właśnie ziemski rok.
przyszedł wreszcie czas, w którym
zrozumiałeś, czym jest smutek

odrzutowców i potworny jęk
odlatującego oddechu. źdźbło,
liście konopne: rozsypują się
i okrwawiają tor tego pędu,

co dopiero serce. widziałam
obłęd w oczach chłopców.
dotykałam u znachora
ich przeciętych mięśni:

gdy ostrożnie wyjąć
wiotczejący język,
z ust zsuwała się kula
zrudziałej już cyny.

© Karol Samsel