Krzysztof Schodowski, Karol Samsel - Altissimum

KRZYSZTOF SCHODOWSKI - urodził się w 18.09.1983 roku w Olsztynku. Ukończył Policealne Studium Plastyczne Rzemiosł Artystycznych w Rzepczynie. W młodości grał w zespole pop - rockowym. Obecnie mieszka i pracuje w Warszawie. W wolnym czasie zajmuje się rysunkiem. Przelewa na papier emocje i wszystko to, czego na co dzień nie ujawnia człowiek. Ponadto jest współtwórcą grupy artystycznej "Art pub". Strona www: http://schodowski.eu 

Ważniejsze wystawy:

III 2010 - Ogólnopolska wystawa Malarstwa, Rysunku i Grafiki "Artpub" w Klubie XIX w Łodzi.

II 2010 - Wystawa w galerii "Autograf" w Warszawie wraz z Dominiką Dobrowolską i Andrzejem Olczykiem.

XII 2009 - Ogólnopolska wystawa Malarstwa, Rysunku i Grafiki "Artpub" - Alternatywa Cafe Warszawa.

XI 2008 - Ogólnopolska wystawa Malarstwa, Rysunku i Grafiki "Artpub" - Galeria ZPAP w Olsztynie.

X 2008 - Wystawa "Spojrzenia" wraz z Dominiką Dobrowolską i Pawłem Łyjakiem - Alternatywa Cafe Warszawa.

VIII 2008 - Ogólnopolska wystawa Malarstwa, Rysunku i Grafiki "Artpub Preludium" - Alternatywa Cafe Warszawa.

KAROL SAMSEL (ur. 3.08.1986) – mieszka w Ostrołęce. Doktorant Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył studia licencjackie z filozofii w Instytucie Filozofii i Socjologii UW. W ramach pracy doktorskiej bada twórczość Cypriana Norwida i Josepha Conrada w ujęciu komparatystycznym. Krytyk literacki, studia poetyckie publikował m. in. w Tekstualiach, Literacjach, Wakacie, Wyspie i na stronach Biura Literackiego. Poeta, autor pięciu tomów poetyckich, w tym najnowszych: Manetekefar (2009), Kamienie – Pieśni na pożegnanie (2010) i Dormitoria (2011). Jego wiersze przełożono na bułgarski i serbski. Laureat nagrody im. Władysława Broniewskiego. Pisze blog Państwo labiryntów: http://www.karol-samsel.blogspot.com/.

            „Cykl ALTISSIMUM powstał po ukończeniu prac nad nowym zbiorem wierszy. Miałem nadzieję, że ekfrazy* do rysunków Krzysztofa Schodowskiego, inspirowane poezją Czesława Miłosza, Tadeusza Śliwiaka i Romana Brandstaettera, doprowadzą moją poetykę do punktu zwrotu. Dziś po napisaniu 15. części ALTISSIMUM jestem pewny, że wspólna praca z Krzysztofem wiele we mnie zmieniła. Pozwoliła ujawnić się nowym rodzajom tekstu: monologom, wyznaniom, replikom, których obecności wcześniej nie odczuwałem, a które uznawałem wręcz za niezgodne z moim literackim temperamentem. Za te rozpoznania ogromnie Krzysztofowi dziękuję. Ruch pytań i odpowiedzi, który zapoczątkował cykl ALTISSIMUM, trwa w nas dalej. Mówimy do siebie w tym samym języku”.

Ostrołęka, 6 września 2011

Karol Samsel

Ja już nie czekam

© Krzysztof Schodowski

1


myślę, że mogłeś mnie pozostawić.
nie zdarzyło się nic, co uprzytomniłoby,
że nie będzie mnie przy tobie.
miałeś do tego prawo.


usprawiedliwiam cię każdego dnia
i sławię twoją niepamięć. nad ranem
opowiadam wszystkim o miłości bez żalu.
wieczorami o żalu bez miłości. na krótko


dokonuje się wielka przemiana postanowień
i wierzę, że patrzysz na mnie ze zdziwieniem
jak na odbicie w świetliwie.


niewymowne i mętne.

© ekfraza Karol Samsel

Melancholia

© Krzysztof Schodowski

2


jeszcze mnie nie przeniknąłeś.
zaledwie - wybrałeś najdłuższe echo.
kim jesteś, aby mówić swobodnie
o moich synach i córkach?


pisać o moim ciele, nie znając
żadnego z jego odłamków?
staję naprzeciw ciebie i mówię:
jestem zranioną mozaiką. jestem


godnym współczucia i zrozumienia
zmartwieniem. wdową myjącą się
w miednicy z oliwą. co począć


ze mną, nie mając akwafort,
całunu ani resztek świec?

© ekfraza Karol Samsel

Droga

© Krzysztof Schodowski

3

posunęliśmy się za daleko.
starożytni nazwaliby nas
wędrującymi w nocy
astralnej. nie zauważyliby


mieczyka do kopert
wbitego w moją koszulę
ani osadów krwi pod
twoim przedramieniem.


powiedzieliby: blaknienie.
nie miałoby znaczenia,
że podążaliśmy drogą
wskazaną przez stroboskop.


nie cofniesz naszych kroków,
o, dojmujący. nie
zasłonisz obrazu.

© ekfraza Karol Samsel

Sen

© Krzysztof Schodowski

4


nie wie, co po niej nastąpi.
jest igrzyskiem. myślę,
że mogłaby uśmiercić
małe miasto. potem


opłakiwać je latami.
tak. byłaby zdolna
zabić. potrafiłaby
wychować dziecko.


nikt nie mówi: powrót.
koło o pękniętej osi
musi zostać skrzywione
pod ciężarem dorożki.


kiedyś wołali:
theotokos, przyjdź.
przenikała ściany.

szeptali: zakryj.
niosła chustę z piór.

© ekfraza Karol Samsel

Oczekiwanie

© Krzysztof Schodowski

5


żegnaj. poszukiwałem cię
każdego dnia, który mi pozostał.
chroniłem rzeczy pozostawione
przez ciebie od zniszczenia.


i któż mógłby mnie zrozumieć?
tego losu nie wolno było spisać
ani wyrazić. urodziłem się
na wilgotnej ziemi milczących,


na polach ciszy. chwiejny
i zbyt mało dociekliwy – czym
byłoby ciało, które zrozumiało?
tylko repliką. jasnością i perłą.


© ekfraza Karol Samsel

Ostatnia wiadomość

© Krzysztof Schodowski

6


dotknij mnie wybawco.
pójdź za mną. potrzebuję
obojętności. czystej,
boskiej obojętności,


która nie osądzi mnie
miarami przeciwieństwa.
połączyć odchodzącego
z jego odejściem. tak


powinienem rozpocząć
list o łudzącym obrazie
życia i śmierci. wszystko
odstąpiło od martwych.


każda prośba zbliża ich
ku nieprawdzie. każde
przejście ku niełasce. 

© ekfraza Karol Samsel

Autoportret mentalny

© Krzysztof Schodowski

7

pieśń o żądzy. tak określę
milczenie o sile nadziei
i potędze fali na wodzie.
pieśń wokół preludium.


pieśń serdeczną. powiedz,
proszę: czy żyję nieobjęty
przez siebie? nietrudno
domyślić się, że wszyscy


zostaniemy rozdzieleni,
a ja zostanę na miejscu.
jeśli zacznę pochłaniać
skazy, ty zmusisz mnie


do wyznania: skąd istota
o tak zmiennym obliczu?
skąd ciało tak nasycone
widokiem?

© ekfraza Karol Samsel

Trzecia piętnaście

© Krzysztof Schodowski

8


nie zbliżaj się do mnie. nie możesz
rozpamiętywać tego w swoich
opowieściach. nikt nie wysłucha
dźwięku rany. nikt nie pojmie,


czemu umiera to, co rodziło się
w środku dnia i rodzi się to, co
umarło w nocy. doprawdy, nie
chciałem cię zasmucać. brak mi


domu dla moich oczu. domu,
który nazwałbym tkaniną.
do którego powracałbym
w czasie pory deszczowej.

delectatio morosa –
mówili moi bogowie.
wreszcie i oni zamilkli. 

© ekfraza Karol Samsel

Nadwrażliwość

© Krzysztof Schodowski

9


zachowam cię dla siebie.
długo o nic się nie upominałam.
tamtej ciszy nie należało łączyć
z pożądaniem, ale odróżnić


w niej to, co odgadnione
od tego, co owładnięte.
to prawda. najważniejsze
to rozpoznać pasaż,


w którym dym wyznaczał
będzie linię gniewu, eon
epokę przerażenia. elegia
i obojętność, wściekłość


i kantyczka. oto zaśpiew,
oddzielający osobę od
pamiątki. siła siekiery
odjętej od drzewa


równa jest sile ust
przyłożonych
do miecza.

© ekfraza Karol Samsel

Bez tytułu

© Krzysztof Schodowski

10


nadchodzą zimne dni. kobiety,
wiedząc, że wówczas rodzi się
przeciwsiła, mówią jedno: czas
butwienia ogrodów serca,


i nie wychodzą z mieszkań. są
zdecydowane obumrzeć, jeśli
tylko usłyszą klamor. podobnie
jak one, nie wierzę, że świat


osadza się na spirali ludzkiej
twarzy. są dwa rodzaje
ciemności: spojrzenie niszczone
przez deszcz i niszczone przez


iskrę. do tego pięć odmian
ciała, których nie wolno
rozpostrzeć w słońcu
ani na żyznej ziemi.


bóg mi świadkiem:
usiłuję kogoś odnaleźć,
a zamiast jego głosu
słyszę osypisko.

© ekfraza Karol Samsel

Nieobecny

© Krzysztof Schodowski

11


minęło stulecie, a ty wciąż wierzysz,
że przeszłość jest pieszczotą. głupcze.
nie czas cię dotknął, ale jego larwa –
minuta. teraz kłębi się w tobie,


pożera przedpokoje, a ty w jamie
swojego wspomnienia okrywasz
jej białe oczy przepaską. mówisz:
spójrz na tę klechdę i odmień


mnie. mamroczesz o legendzie,
która nie została jeszcze spełniona.
nie wszystkich nas się potępi.
po co gorliwością litery


przecinać ciepły pled pisma?
rozdarte nigdy nas nie rozumiało.
dławiło się w rzece czasu.
my braliśmy to za hymn.


siadaliśmy na łąkach,
słuchając pochwały
człowieka.

© ekfraza Karol Samsel
 

Bez tytułu

© Krzysztof Schodowski

12


oczekuję. wierzę, że istnieje coś
zniewalającego, co nie pozwoli
mi odejść. gruz ołtarza, cedr
rosnący pod podłogą domu,


rozbita kołyska – cokolwiek,
co sprawi, że pozostanę
pod oknem przebitym
palcem elipsy, mówiąc:


boże, oto przedmiot
który zatrzymuje osoby.
sławmy go w ciągu dnia
i okrywajmy w nocy


kolorową zasłoną:
znaleźliśmy obraz,
który żyje w martwym.

© ekfraza Karol Samsel

Noc

© Krzysztof Schodowski

13


zdaje się, że dnieje. rozwiązują się
języki, które oddano głosom
na pokarm. wybacz mi, proszę.
zastrzelili mnie jak wściekłe


zwierzę. jak okulawioną klacz.
nie rozumiem: nie usłyszeć
rozebranej, krztuszącej się
kobiety, zwiniętej z bólu


jak sakiewka gnijąca pod
śniegiem? bezbolesne,
zaprawdę, są rozmowy
prowadzone tutaj nocą.


bezwiedna jest groza,
która ocala mówiących
do siebie. nie powrócę,
wybacz. nie urodzę się


w cieniu. usłyszysz płacz
położnej nad spłowiałą


siecią.

© ekfraza Karol Samsel

Bez tytułu

© Krzysztof Schodowski

14


nie potrafię się odnaleźć.
niepostrzeżenie dotarli tu
ludzie, którzy zapragnęli
postawić dom na kwitnącej


ziemi. są niezwykle pojętni:
rozumieją, że na mokrą
trawę oścień upada inaczej
niż ceza lub wereżka.


liczą pory odpływów. jeśli
ulewa porywa ich bliskich,
mówią: serenissima, i grzebią
w ziemi pusty gołębnik.


ta dziwna miękkość, która
towarzyszy rozbijaniu urn,
jest teraz we mnie.


trudno uwierzyć, że się
spóźniłem. wymawiać
mi zwłokę. sznur drogi


wciąż napięty.
aż do starej jabłoni
ścieżka jak apsyda.

© ekfraza Karol Samsel

Ze szkicownika

© Krzysztof Schodowski

15


mnie jednego nie obezwładniłeś.
teraz, kiedy nadszedł czas, mogę
mówić swobodnie o nagości pól
rozcinanych we śnie.


śpiewać głosem pariasa, którego
nie wyrzucono z matecznika.
jestem wolny. to znaczy:
nie płoszy mnie dźwięk pogoni


ani stupor zatrzymujący
moich bliskich na ośnieżonej
drodze. w ręku niosę aurorę,
w ustach spalony liść.


wołam do złoczyńcy:
wróć, poławiaczu pereł.
a jeśli go nie usłyszę,
ginie w gęstwie lasu.

© ekfraza Karol Samsel

* Ekfraza - utwór poetycki związany bezpośrednio z dziełem sztuki. W tym wypadku Karol Samsel wychodzi poza zwykłą interpretację i łączy słowa poetyckie z grafikami Krzysztofa Schodowskiego.